„Państwo członkowskie ubezpieczenia zapewnia, aby w przypadku gdy pacjent skorzystał z transgranicznej opieki zdrowotnej i gdy konieczna jest dalsza obserwacja medyczna, dostępna była taka sama obserwacja medyczna, jaka byłaby zapewniona w przypadku skorzystania z opieki zdrowotnej na jego terytorium" (art. 5 lit. c dyrektywy transgranicznej). Polski ubezpieczony, który skorzystał z leczenia transgranicznego, może kontynuować w Polsce leczenie rozpoczęte za granicą w ramach powszechnego systemu opieki zdrowotnej wyłącznie w placówkach działających w oparciu o umowę z NFZ, na zasadach określonych w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej.

Pamiętaj! NFZ nie pokrywa kosztów świadczeń udzielonych w Polsce przez świadczeniodawcę, który nie posiada umowy z NFZ na udzielanie świadczeń zdrowotnych.

Informacja o podmiotach udzielających świadczeń zdrowotnych w ramach podpisanych z NFZ umów dostępna jest – na wniosek – w oddziałach wojewódzkich NFZ lub na stronie https://aplikacje.nfz.gov.pl/umowy/Provider/Search.

Zasady kontynuacji leczenia

W oparciu o przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej i na zasadach w niej określonych pacjent ma prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie .

Pacjentowi polskiemu kontynuującemu w Polsce leczenie rozpoczęte w oparciu o przepisy ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną przysługują zatem świadczenia w następujących zakresach:

• podstawowej opieki zdrowotnej;
• ambulatoryjnej opieki specjalistycznej;
• leczenia szpitalnego;
• opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień;
• rehabilitacji leczniczej;
• świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej;
• leczenia stomatologicznego;
• lecznictwa uzdrowiskowego;
• zaopatrzenia w wyroby medyczne, na zlecenie osoby uprawnionej, oraz ich naprawy, o których mowa w ustawie o refundacji;
• ratownictwa medycznego;
• opieki paliatywnej i hospicyjnej;
• świadczeń wysokospecjalistycznych;
• programów zdrowotnych;
• leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych dostępnych w aptece na receptę;
• programów lekowych określonych w przepisach ustawy o refundacji;
• leków stosowanych w chemioterapii określonych w przepisach ustawy o refundacji;
• leków nieposiadających pozwolenia na dopuszczenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sprowadzanych z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w art. 4 ustawy Prawo farmaceutyczne, pod warunkiem, że w stosunku do tych leków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji;
• ratunkowego dostępu do technologii lekowych;
• środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, sprowadzonych z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w art. 29a ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2022 r. poz. 2132), pod warunkiem, że w stosunku do tych środków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji.
• stwierdzenia w związku z wydaniem zaświadczenia lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, o którym mowa w art. 133 § 2b ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, że stan zdrowia osoby, która udzieliła pełnomocnictwa pocztowego do odbioru przesyłek pocztowych w placówce pocztowej uniemożliwia lub w znacznym stopniu utrudnia osobiste odebranie pisma w placówce pocztowej.

Pacjentowi polskiemu przysługują również świadczenia gwarantowane udzielane za pośrednictwem systemu teleinformatycznego udostępnionego przez Centrum e-Zdrowia lub Fundusz.

Świadczenia związane z kontynuacją leczenia udzielonego w oparciu o przepisy ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną powinny być udzielane zgodnie z procedurami wskazanymi w rozporządzeniach Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z poszczególnych zakresów.

Oznacza to, że jeżeli konkretne świadczenie zdrowotne udzielane jest na podstawie skierowania, to pacjent korzystający w Polsce z prawa do kontynuacji świadczeń rozpoczętych na podstawie ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną również powinien przedłożyć takie skierowanie.

Skierowania wystawione przez lekarzy wykonujących zawód w innych niż Rzeczpospolita Polska państwach członkowskich Unii Europejskiej traktuje się jako skierowania w rozumieniu ustawy, jeżeli spełniają określone w niej wymagania. W przypadku, gdy skierowanie wystawione jest w języku obcym, konieczne jest dołączenie jego tłumaczenia na język polski. Tłumaczenie nie musi być sporządzone przez tłumacza przysięgłego (art. 59a ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej).

Analogicznie, jeżeli na konkretne świadczenie obowiązuje lista oczekujących (tzw. „kolejka”), pacjent kontynuujący w Polsce leczenie rozpoczęte na podstawie ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną, zobowiązany będzie ustalić ze świadczeniodawcą możliwy termin udzielenia świadczenia, zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami.

Skorzystanie z leczenia w ramach dyrektywy transgranicznej nie stanowi przesłanki do tego, aby pacjent, który leczył się za granicą po powrocie do kraju był traktowany preferencyjnie.