Osoby mieszkające lub czasowo przybywające w Polsce i korzystające tu ze świadczeń zdrowotnych mogą je uzyskać w dwóch odrębnych systemach prawnych:

  • w ramach unijnej koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, albo
  • w ramach opieki zdrowotnej udzielonej zgodnie z postanowieniami dyrektywy transgranicznej.

Każdy z tych systemów rządzi się odmiennymi prawami i nakłada różne obowiązki na osoby z nich korzystające. Wybór systemu pozostaje w gestii samego pacjenta. Dlatego warto zapoznać się z przysługującymi prawami oraz obowiązkami nałożonymi na pacjenta w związku z dokonanym wyborem. Wiedza o różnicach w odniesieniu do przysługujących uprawnień i nałożonych obowiązków umożliwi pacjentowi skorzystanie w pełni z przysługujących mu praw.

SYSTEM KOORDYNACJI

OPIEKA ZDROWOTNA W RAMACH DYREKTYWY TRANSGRANICZNEJ

PRZEPISY PRAWNE

Rozporządzenie PE i Rady (WE) nr 883/2004

Rozporządzenie PE i Rady (WE) nr 987/2009

Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych

Dyrektywa transgraniczna

PACJENCI UE

Osoby posiadające prawo do świadczeń zdrowotnych zgodnie z ustawodawstwem jednego z państw UE/EFTA mieszkające lub przebywające czasowo w Polsce.

Osoby posiadające prawo do świadczeń zdrowotnych zgodnie z ustawodawstwem jednego z państw UE/EOG mieszkające lub przebywające czasowo w Polsce.

ZAKRES PRZYSŁUGUJĄCYCH ŚWIADCZEŃ ZDROWOTNYCH W PAŃSTWIE LECZENIA

ŚWIADCZENIA NIEZBĘDNE ze wskazań medycznych przysługujące pacjentom przebywającym czasowo w Polsce. Chodzi o sytuację, w której pacjent NIE przyjeżdża do Polski w celu uzyskania leczenia. Świadczenia nie są wcześniej przewidziane, a konieczność ich udzielenia spowodowana została:

  • nagłą chorobą, w tym niespodziewanym pogorszeniem choroby przewlekłej,
  • wypadkiem, np. komunikacyjnym,

O tym, czy dane świadczenie jest niezbędne, czy nie, zawsze decyduje polski lekarz udzielający pacjentowi świadczenia zdrowotne.

ŚWIADCZENIA W PEŁNYM ZAKRESIE przysługują pacjentom mieszkującym w Polsce w zakresie oraz na warunkach określonych w ustawodawstwie polskim.

LECZENIE PLANOWANE

Każde leczenie, które jest celem pobytu w Polsce, wymagające zawsze uzyskania wcześniejszej zgody właściwej instytucji ubezpieczenia zdrowotnego pacjenta z innego państwa członkowskiego UE/EFTA.

ŚWIADCZENIA Z TYTUŁU WYPADKU PRZY PRACY LUB CHOROBY ZAWODOWEJ

Świadczenia zdrowotne związane wyłącznie z leczeniem skutków wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

https://www.nfz.gov.pl/dla-pacjenta/nasze-zdrowie-w-ue/leczenie-w-krajach-unii-europejskiej-i-efta/

Wszelkie świadczenia zdrowotne bez względu na to, czy ich uzyskanie jest celem przyjazdu pacjenta do Polski, czy też konieczność ich udzielenia powstała już w czasie pobytu w Polsce.

WYMAGANE DOKUMENTY

Przewidziane w unijnych przepisach o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, wymienione poniżej dokumenty są niezbędne do potwierdzenia prawa do świadczeń zdrowotnych w Polsce.

  • Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego EKUZa w razie braku EKUZ w trakcie pobytu w Polsce – Certyfikat Tymczasowo Zastępujący EKUZ
  • Formularz E112/S2
  • Formularz E106/E109/E120/E121/S1 i wydane na ich podstawie Poświadczenie

Są to wszystkie te dokumenty, od posiadania których ustawodawstwo państwa ubezpieczenia uzależnia prawo do zwrotu kosztów leczenia przebytego w Polsce.

W szczególności dokumentem tym jest uprzednia zgoda uzyskana w państwie ubezpieczenia na zwrot kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej, jeżeli ustawodawstwo państwa ubezpieczenia przewiduje system udzielania takich zgód w odniesieniu do określonych świadczeń zdrowotnych.

Informacji o wymaganych dokumentach udziela Krajowy Punkt Kontaktowy w państwie, w którym pacjent jest ubezpieczony do świadczeń zdrowotnych.

PLACÓWKI MEDYCZNE i APTEKI

Są to wyłącznie placówki medyczne działające w ramach polskiego publicznego systemu opieki zdrowotnej oznaczone tabliczką z napisem NFZ.

Są to wszystkie placówki medyczne posiadające prawo do prowadzenia działalności leczniczej zgodnie z ustawodawstwem polskim, tak w ramach publicznego systemu opieki zdrowotnej jak i podmioty komercyjne/prywatne.

Jeżeli placówką medyczną, która udzieliła pacjentowi świadczeń zdrowotnych w Polsce jest placówka działająca poza publicznym systemem opieki zdrowotnej, to pacjent może z tych świadczeń skorzystać wyłącznie w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej. W tym przypadku nie ma znaczenia to, czy pacjent posiada odpowiedni unijny dokument potwierdzający jego prawo do świadczeń.

KTO PONOSI KOSZTY ŚWIADCZEŃ ZDROWOTNYCH I JAKA JEST ICH WYSOKOŚĆ

Koszty świadczeń zdrowotnych udzielonych pacjentom UE/EFTA w Polsce pokrywają instytucje ubezpieczenia zdrowotnego w państwie ubezpieczenia.

Pacjent UE/EFTA pokrywa we własnym zakresie, tzw. WKŁAD WŁASNY, WSPÓŁPŁACENIE

Pacjent UEEFTA jest zobowiązany do pokrycia kosztów swojego leczenia bezpośrednio w polskiej placówce medycznej w wyjątkowych sytuacjach, np.:

  • jeżeli w chwili udzielania świadczeń nie posiada (zapomniał, zgubił) odpowiedniego dokumentu potwierdzającego jego prawo do leczenia;
  • jeżeli uzyskał leczenie planowane w Polsce a nie posiada formularza E112 / dokumentu S2;
  • jeżeli skorzystał ze świadczeń w prywatnej placówce medycznej, która nie działa w ramach publicznego systemu opieki zdrowotnej w Polsce.

Pacjent UE/EOG zobowiązany jest do pokrycia całkowitych kosztów uzyskanego leczenia poprzez opłacenie rachunków otrzymanych od polskiej placówki medycznej albo apteki.

Pacjent UE/EOG może wystąpić do swojej instytucji ubezpieczenia zdrowotnego z wnioskiem o zwrot poniesionych kosztów.

Informacji o warunkach, jakie należy spełnić, aby uzyskać zwrot kosztów oraz o wysokości kwoty zwrotu udzielają właściwe Krajowe Punkty Kontaktowe w innych państwach UE/EOG.

Wysokość zwrotu kosztów leczenia w Polsce, jaka należy się pacjentowi UE/EOG ustala odpowiednia instytucja w państwie ubezpieczenia pacjenta.